Rozdział 3

Dni mijały i w końcu Twój humor uległ polepszeniu. Niby nie wróciłaś do Zbyszka, ale cieszyły Cię wszystkie te drobne rzeczy, który miały miejsce do tej pory. Atakujący zachowywał się względem Ciebie tak, jak wtedy gdy Go poznałaś. Rozmawiał z Tobą normalnie, jak każdy inny. Żartował, uśmiechał się. Na pozór nie było widać, że kiedyś Was coś łączyło. Byliście zwykłymi znajomymi. Bałaś się, że w końcu przestanie Cię to cieszyć i znowu wszystko zniszczysz, chcąc czegoś więcej. Znowu będziesz zdołowana, a Twój uśmiech nie będzie prawdziwy. Wolałaś jednak nie martwić się na zapas i cieszyć chwilą.

Pakujesz swoje rzeczy, ponieważ Twój dzień pracy na dziś się skończył. Ktoś jednak zapukał do Twoich drzwi. Powiedziałaś ‘’Proszę’’ i w Twoim gabinecie stanął Zbyszek. Miał skwaszoną minę, więc wiedziałaś już, że coś się stało.

 - Zibi? – spytałaś.

 - Chyba trochę przesadziłem z siłownią – mruknął. – Noga mnie tak napieprza, że zwariuję.

 - Chyba naciągnąłeś mięsień – powiedziałaś, oglądając Jego nogę. – Ja Ci w tym niewiele pomogę. Musisz iść do Wojtka. Da Ci ibuprofen i pewnie zaleci gorące i zimne okłady. Tydzień bez treningów gwarantowany.

Zaklął cicho pod nosem. Zawsze starał się w towarzystwie kobiet nie nadużywać niecenzuralnych słów. Imponowało Ci to od samego początku, bo niewielu takich było.

 - Na pewno nie da się szybciej? – spytał z nadzieją w oczach, a Ty ze smutkiem pokręciłaś głową.

 - Niestety.

 - No trudno –westchnął.– I tak dzięki.

 - Zibi – zatrzymałaś Go, gdy już miał wychodzić. Odwrócił się i spojrzał na Ciebie zaciekawiony. – Gdybyś potrzebował jakiejś pomocy, to dzwoń. Pewnie dostaniesz zakaz przemęczania się przez ten tydzień.

 - Jasne – uśmiechnął się.

Wyszedł, a Ciebie znowu ogarnęło takie dziwne uczucie. Czułaś taką swego rodzaju satysfakcję, że powoli sama się przełamujesz i chcesz zrobić jakiś krok naprzód. Chcesz ponownie odbudować Jego zaufanie i chcesz żeby na nowo Cię pokochał. Wierzyłaś, że może się to udać.

Chwilę po wyjściu atakującego rozdzwoniła się Twoja komórka. Na ekranie pojawiło się imię Twojego byłego narzeczonego. Odebrałaś zatem połączenie.

 - Cześć, Jacek – uśmiechnęłaś się.

 - Hej – przywitał się. – Wyjdź przed halę, Majka.

 - Co? Jak to przed halę?

 - Normalnie. Czekam tu i mam ważną sprawę.

Tak po prostu się rozłączył, a Ty miałaś mętlik w głowie. Zdziwiło Cię, że Jacek przyjechał do Bełchatowa. W dodatku ciekawiła Cię ta jego ważna sprawa. Szybko ubrałaś kurtkę i opuściłaś pomieszczenie. Na parkingu zauważyłaś znajomą postać. Podeszłaś do chłopaka.

 - Co Cię tutaj sprowadza? – zaczęłaś z uśmiechem.

 - Mam taką sprawę i nie chciałem tego załatwiać przez telefon, czy pocztę – powiedział.

 - Zatem zamieniam się w słuch.

 - Widzisz, bo postanowiliśmy z Moniką wziąć ślub i chcemy Cię na niego zaprosić.

Stałaś przez chwilę w osłupieniu, lecz po chwili mocno go przytuliłaś. Biedak, aż prawie się przewrócił. Zaśmialiście się oboje. 

 - Gratuluję – uśmiechnęłaś się szeroko. Wręczył Ci białą kopertę, z której od razu wyciągnęłaś zaproszenie. Zaczęłaś czytać. – Za miesiąc? Szybko.

 - Wiesz, rodzice naciskali – westchnął. – Monia ma bardzo religijnych rodziców i kiedy okazało się, że jest w ciąży, to sami zaczęli wszystko organizować.

 - Ale nie robisz tego z przymusu, prawda? – spojrzałaś na niego podejrzliwie. Pokręcił przecząco głową.

 - Ależ skąd – odparł. – Bardzo Ją kocham i cieszę się, że będę ojcem.

 - W takim razie podwójne gratulacje – zaśmiałam się. – Kto by pomyślał, że tak to się ułoży.

 - A co tam u Ciebie?

 - Jak zwykle. Jakoś leci – wzruszyłaś ramionami.

 - A sprawy sercowe?

Tutaj zamilkłaś. Od razu zauważył, że coś jest nie tak.

 - Ej, Majuś, co się dzieje? Nadal nie rozmawiałaś z tym siatkarzem?

 - Rozmawiałam, ale to nie jest takie proste. Oszukałam Go i nie dziwię się, że od razu nie wziął mnie w ramiona. Na razie jesteśmy na etapie znajomych. Znowu.

 - Mam nadzieje, że Tobie też się ułoży – przytulił Cię i cmoknął w czubek głowy. – Niestety muszę lecieć, bo jestem tu przejazdem i wieczorem muszę być w Krakowie.

 - Jasne, rozumiem. Jeszcze raz gratulacje i dziękuję za zaproszenie.

 - Przyjdziesz? – spojrzał Ci w oczy.

 - Przyjdę.

 - Weź Go. Chcę Go poznać – uśmiechnął się lekko.

 - Nie wiem, czy się zgodzi - skrzywiłaś się.

 - Jakoś Go przekonasz – puścił ci oczko. – Trzymaj się, Majka.

 - Ty też. Pozdrów Monikę.

Pożegnaliście się i Jacek wsiadł do swojej Toyoty. Pomachałaś mu, gdy odjeżdżał. Skierowałaś się do wejścia, bo musiałaś jeszcze zabrać swoje rzeczy z gabinetu. Zdziwił Cię widok Zbyszka, który stał na schodach. Miał zaciśnięte pięści i nie za ciekawą minę. Pomyślałaś, że musiał Was widzieć i źle sobie wszystko zinterpretował. Chciałaś to wyjaśnić, więc szybko do Niego podeszłaś.

 - Zbyszek – zaczęłaś, ale ci przerwał.

 - To ten Twój były, tak? – zapytał oschle.

 - Tak, to Jacek, ale to naprawdę nie jest tak..

 - Daruj sobie – warknął. – Znowu mnie oszukałaś.

 - Nie, Zibi, daj mi to wyjaśnić. Źle to zinterpretowałeś – prosiłaś.

 - Nie musisz mi niczego wyjaśniać. Przecież jesteśmy tylko znajomymi.

Ostatnie zdanie powiedział bardzo stanowczo. Nie dał Ci już nic powiedzieć, tylko szybkim krokiem udał się do swojego auta. Widziałaś, że bolała Go ta noga od szybkiego chodu, ale On nawet nie myślał, żeby zwolnić. Wołałaś Go jeszcze, ale nie słuchał. Po policzku spłynęła Ci łza… Znowu wszystko zniszczone...

___________________

Wiem, ze mdłe, ale te początkowe rozdziały pisałam 2 lata temu i sądzę, że te co teraz piszę są dużo lepsze, więc trochę cierpliwości i z góry za nią dziękuję <3
Pozdrawiam ;*

KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ