Rozdział 5

Te kilka ulic, które dzieliło bełchatowską Energię z mieszkaniem atakującego pokonałaś bardzo wolno. Kierowcy jadący za Tobą musieli być wściekli, bo nie mieli zbyt wielu okazji, aby Cię wyprzedzić, a Ty wlekłaś się tak, jakbyś bała się poruszać tym pojazdem. Bałaś się, to fakt, ale czego innego. Dojechanie na miejsce było nieuniknione. Westchnęłaś głęboko i wzięłaś z siedzenia obok dużą torbę. Zamknęłaś dokładnie wszystkie zamki odpowiednim przyciskiem na kluczyku. Schowałaś go do torebki i powoli skierowałaś się do odpowiedniej klatki. Akurat ktoś wychodził, więc weszłaś do bloku bez użycia domofonu. Siatkarz mieszkał na pierwszym piętrze, więc nie miałaś do pokonania zbyt wielu schodów. Gdy stanęłaś pod odpowiednimi drzwiami, to poczułaś, jak zestresowana jesteś i jak bardzo się boisz tej konfrontacji.  Niepewnie, przełykając głośno ślinę, nacisnęłaś dzwonek do drzwi. Po dłuższej chwili usłyszałaś dźwięk przekręcającego się zamka w drzwiach. Z powodu kontuzji rozumiałaś, że Zbyszkowi trochę zajęło dojście do drzwi. Otworzył je na oścież.

 - Hej, wejdź – uśmiechnął się lekko, wpuszczając Cię do środka. Przywitałaś się. Byłaś zdziwiona Jego zachowaniem. Spodziewałaś się raczej ust ułożonych w prostą kreskę i lodowatego spojrzenia, które gdyby tylko umiało, to by Cię zabiło.

Bartman pomógł Ci ściągnąć kurtkę, a następnie zaprosił do salonu.

 - Napijesz się czegoś? – zapytał. Pokręciłaś przecząco głową.

 - Nie, dziękuję – odparłaś. – Tutaj masz maść od Wojtka.

Podałaś Mu odpowiednią tubkę, wcześniej wyjmując ją z torby. Podziękował Ci i odłożył ją na komodę.

 - Gdzie mogę rozłożyć matę? – spytałaś.

 - Gdzie tylko chcesz i gdzie Ci będzie wygodniej – odparł. Skinęłaś więc głową i przykucnęłaś. Nie miałaś tutaj swojej kozetki, a kanapa nie nadawała się do rozłożenia na niej maty. Pozostała Ci zatem podłoga. Po chwili wszystko było gotowe, więc poprosiłaś Bartmana żeby się wygodnie na niej położył. Czułaś nieco gęstą atmosferę, która między wami panowała. I tak było lepiej, niż myślałaś, że będzie. Nałożyłaś specjalny żel i rozpoczęłaś masaż kontuzjowanej nogi.

 - Powiedz jak będzie bolało – poleciła, przystępując do swojej pracy. Przytaknąłeś i w milczeniu przypatrywałeś się, jak w skupieniu wykonuje swoje obowiązki. Miała fach w ręku, bo zawsze masaż, jak i inne zabiegi wykonywała bardzo precyzyjnie. Nadawała się do tej roboty jak mało kto, więc nic dziwnego, że docenili Ją w Skrze. Kiedy była taka zajęta i skupiona nie zauważyła nawet jak się Jej dokładnie przyglądasz. Zauważyłeś, że ma podkrążone i chyba lekko opuchnięte oczy. Nie miałeś pewności, bo miała mocniejszy, niż zwykle makijaż. Bałeś się, że w nocy płakała przez Ciebie, a podkładem, pudrem czy innymi kosmetykami chciała to ukryć przed światem. Jako, że już zapewne była kilka godzin na nogach, to makijaż zaczął schodzić i tylko dlatego to zauważyłeś. Mogłeś spokojnie Ją obserwować, kiedy Jej delikatne dłonie przez kilkanaście minut zajmowały się Twoją nogą. Nie miała pojęcia jak działa na Ciebie Jej dotyk. Nic się nie zmieniło przez ten czas kiedy nie mieliście kontaktu. Nadal Ją kochałeś. Dla Ciebie była najpiękniejsza na świecie. Nie ukrywałeś przed sobą, że jest dla Ciebie wciąż ważna, jednak wciąż trzymałeś dystans. W dodatku bardzo ciekawiło Cię, co było powodem wczorajszej wizyty Jej byłego narzeczonego. Czekałeś więc na odpowiedni moment żeby móc Ją zapytać i przeprosić za swoje zachowanie.

 - Na dziś koniec. Jak teraz ta noga? – zapytała, wyprostowując się.

 - Dużo lepiej. Świetna jesteś – przyznałeś szczerze, powoli podnosząc się do pozycji siedzącej.

 - Wykonuję po prostu to, co do mnie należy – wzruszyła ramionami. Zaczęła sprzątać swoje rzeczy, więc Jej pomogłeś. – Będę się zbierać. Wpadnę za 2 dni na kolejny masaż, a gdyby coś się działo to daj znać od razu.

 - Jasne. Majka, czekaj chwilę – chwyciłeś Ją za rękę, gdy chciała wstać. Spojrzała na Ciebie zdziwiona i chyba trochę nawet przestraszona. No pięknie, Bartman, Ona się Ciebie boi – przemknęło Ci przez myśl. – Chciałem Cię przeprosić za wczoraj. Poniosło mnie. Nie powinienem tak na Ciebie naskoczyć.

 - Nie dziwię Ci się, bo przecież za bardzo nadużyłam Twojego zaufania – westchnęła, spuszczając wzrok. – Mam kontakt z Jackiem. Przepraszam, że Ci o tym nie powiedziałam. Wczoraj był przejazdem, bo chciał mi coś dać.

 - Co takiego? – zapytałeś, zamiast ugryźć się w język. – Wybacz, chyba jestem zbyt ciekawski.

 - Nic nie szkodzi – uśmiechnęła się lekko. – Dał mi zaproszenie na swój ślub.

Zaskoczyła Cię. I to bardzo. Jej były miał się ożenić i jeszcze Ją zapraszał na ślub?

 - Pójdziesz?

 - Utrzymujemy przyjazne stosunki, więc nie chcę jemu i Monice robić przykrości – wyjaśniła. – Cieszę się, że układa sobie życie. Jest mu teraz dużo lepiej, niż ze mną.

 - Trochę szybko mu poszło – mruknąłeś. Zdziwiło Cię, że ten facet tak szybko pozbierał się po rozstaniu z tak fantastyczną dziewczyną, jaką bez wątpienia była Maja.

 - Właściwie to on jest z Moniką odkąd wyjechałam na staż do Rzeszowa. Wtedy oboje nie byliśmy ze sobą szczerzy, dlatego rozstaliśmy się pokojowo, że tak to ujmę i teraz utrzymujemy kontakt.

 - Czyli po powrocie z Rzeszowa wspólnie podjęliście decyzję o rozstaniu? – spytałeś niepewnie. W głowie zaczęła Ci się rodzić hipoteza, że gdyby nie to, że ten Jacek poznał jakąś inną laskę, to Majka chciałaby do niego wrócić.

 - To ja zaczęłam ten temat. Bałam się jego reakcji, ale on  mnie wtedy zaskoczył, bo powiedział, że się cieszy, bo też chciał mi powiedzieć to samo. Nawet nie wiesz jaki kamień mi spadł wtedy z serca – pokręciła głową. – On sobie ułożył życie z Moniką, a ja wyjechałam tutaj i dostałam propozycję ze Skry. A teraz mam to zaproszenie na ślub i chyba pójdę tylko do kościoła.

 - Czemu? Wesela to zawsze fajne imprezy.

 - Głupio mi tam będzie tak samej. Poza tym jego rodzina mnie zna doskonale i jeszcze jakieś głupie plotki mogą się stworzyć, a to ma być dzień Jacka i Moniki i nie chcę im go psuć.

 - Ale głupio gadasz – pokręciłeś głową. – Skoro Cię zaprosili to znaczy, że chcą żebyś była. I nie musisz iść sama, bo nikt Ci nie zabrania kogoś zaprosić.

 - Właściwie to tak sobie myślałam – zaczęła się bawić palcami i wpatrywać się w swoje paznokcie u rąk. Uniosłem zaciekawiony jedną brew. – Chciałam Ciebie zaprosić, ale wczoraj się tak wkurzyłeś, że pewnie nie chcesz ze mną pójść.

 - Chętnie pójdę – odparłeś natychmiast z uśmiechem na twarzy. Spojrzała na Ciebie zaskoczona. W sumie sam też byłeś zdziwiony swoją reakcją. Jeszcze wczoraj byłeś na Nią wściekły. Wystarczyła szczera rozmowa żebyś zgodził się towarzyszyć Jej na weselu byłego narzeczonego. Czyż to nie brzmi dziwnie?

 - Naprawdę? – spytała, będąc w szoku. Kiwnąłeś głową.

 - No jasne. Skoro nie chcesz robić im przykrości to powinnaś iść, a ja Ci chętnie potowarzyszę. Kiedy to wesele?

 - Za miesiąc – odparła. – Dziękuję Ci. Nawet nie wiesz jak się cieszę!

Uśmiechnąłeś się, widząc, że wreszcie pierwszy raz od wejścia się szczerze uśmiechała. Widziałeś w Jej oczach, że była szczęśliwa i sam dzięki temu poczułeś się lepiej. Od wczoraj dręczyły Cię wyrzuty sumienia, bo w sumie Majka nie zrobiła nic złego. Gdyby się pocałowali, to miałbyś znak, że jest z Tobą nieszczera. Widziałeś natomiast, że Ją ta sprawa gryzła. Gdy zobaczyłeś Ją w drzwiach, to wyglądała na bardzo zestresowaną. Kiedyś tak między wami nie było i jedna sprzeczka nie sprawiała, że od razu się Ciebie bała. Musiałeś poprawić wasze kontakty. Zaczynałeś coraz bardziej chcieć Maję znów tylko dla siebie. Wiedziałeś jednak, że zanim się przełamiesz i ponownie Jej zaufasz minie sporo czasu. Musiałeś mieć 100% pewności, że jest z Tobą już całkowicie szczera i wciąż Jej zależy. To wesele było idealnym sposobem na zdobycie niektórych takich dowodów. W końcu żenić miał się Jej były.

_______________________

I w tym momencie zaczynają się rozdziały, które napisałam niedawno. Dostałam wtedy takie turbo doładowanie, że machnęłam kilka na raz, więc siedzę i je dopracowuję żeby miały jako tako jakiś wygląd :P
Tak trochę zmienię temat, bo nie wiem czy tylko mnie dziwi brak powołania do kadry dla Damiana Wojtaszka? Świetnie spisał się w Berlinie i razem z Zatorskim dobrze się dopełniają, więc sądziłam, że to będzie para libero na najbliższy sezon, a tu Antiga zaskoczył... nie ukrywam, przykro mi się zrobiło, bo osobiście sądzę, że Wojtaszek naprawdę ma talent i powinien w reprezentacji grać. Gacek jest doświadczony i bardzo dobry, ale nie ukrywajmy, jego czas chyba w kadrze już minął i tak jak Igła powinien ustąpić miejsca młodszym, ale nie ja tu wybieram, więc tak sobie ponarzekać chciałam ;)
Pozdrawiam ;*