Rozdział 8

Umówiłaś się z Olą na sobotnie popołudnie. Punktualnie o 16 zameldowałaś się pod jej osiedlem. Miałyście jechać Twoim samochodem do Łodzi, bo Ty tak zaproponowałaś. Blondynka z uśmiechem wsiadła do pojazdu, witając się z Tobą ciepło.

 - Hej, hej – zaczęła, a następnie zapięła pas.

 - Cześć – odparłaś, odwzajemniając uśmiech. Półgodzinna podróż do stolicy województwa łódzkiego minęła Wam w miłej atmosferze. Początkowo byłaś trochę spięta, ale Ola okazała się być doskonałą kompanką do rozmowy. Rozluźniłaś się i śmiałaś razem z nią. Zakupy zapowiadały się ciekawie. Jednak w Manufakturze okazało się, że obie jesteście wymagające co do strojów. Mało co wam wpadało w oko. Jeśli już jakaś sukienka się wam spodobała, to po przymierzeniu czułyście się albo niekomfortowo, albo brzydko. O ile Ola po 2 godzinach sobie już coś znalazła, to Ty nadal miałaś dylemat. Przeszłyście prawie całe centrum handlowe, a Ty nie znalazłaś tej jednej wyjątkowej sukienki. Sama nie wiedziałaś jaką chcesz, ale wiedziałaś jedno – musisz w niej wyglądać zjawiskowo. Pewnie pierwszy raz w życiu, ale musisz. Chciałaś spodobać się Zbyszkowi żeby znów zwrócił na Ciebie uwagę. Być może byłaś naiwna, sądząc, że jakiś strój sprawi, że ze znajomych znów przeniesiecie się na wyższy poziom. Skoro już raz z tej góry spadłaś, to ciężko było na nią wrócić, będąc tak potłuczonym. Może to syzyfowa praca, ale próbowałaś. Za dobre chęci nie każą, a mogą przecież nagrodzić, czyż nie?

 - Pięknie wyglądasz w tej sukience – przyznałaś koleżance, gdy zatrzymałyście się w kawiarni na coś do picia.

 - Dziękuję – uśmiechnęła się. – Mam nadzieję, że Karolowi też się spodoba. Obiecał, że na rocznicę zabierze mnie na kolację, wiec chcę ładnie wyglądać.

 - Uwierz mi, facet padnie, gdy Cię w tym zobaczy – przyznałaś, a następnie upiłaś łyk aromatycznej kawy, którą delektowało się Twoje podniebienie.

 - Taką mam nadzieję – zaśmiała się. – A tak właściwie, to jeszcze w ogóle nie powiedziałaś na co Ty szukasz tą sukienkę?

 - Na wesele – odpowiedziałaś.

 - Teraz wesele? Czy szukasz z wyprzedzeniem, bo przezorny zawsze ubezpieczony? – zdziwiła się.

 - Za 3 tygodnie. Też się zdziwiłam, ale rodzice na nich naciskają – wzruszyłaś ramionami. – Więc teraz się muszę martwić o sukienkę.

 - No i strasznie wybredna jesteś – pokręciła głową.

 - Bo szukam czegoś wyjątkowego. Taka wielka galeria i nic nie ma – westchnęłaś zrezygnowana.

 - Wyjątkowego powiadasz – zainteresowała się. – Przyznaj się, kogo chcesz oczarować?

 - Co? – zaskoczyła Cię. Ale w końcu to kobieta, a kobieta zawsze się domyśli o co tej drugiej chodzi.

 - Nie ściemniaj. Przystojny? Po co pytam, na pewno przystojny skoro Ci się spodobał. Jaki gust do ubrań, to i do facetów – wyszczerzyła się, a Ty roześmiana pokręciłaś głową.

 - No tak, w sumie chciałabym na kimś zrobić wrażenie – odparłaś nieśmiało.

 - To trafiłaś do odpowiedniej osoby – klasnęła w dłonie. – Kochana, zrobię Cię na bóstwo!

 - Serio? Pomogłabyś mi się na to wesele przygotować?

 - No jasne! A zdradzisz mi kim jest ten szczęściarz?

 - Raczej pechowiec – mruknęłaś, podpierając głowę na ręce.

 - Pechowiec? Przecież fajna z Ciebie dziewczyna.

 - W sumie chyba Ci mogę powiedzieć… - zaczęłaś się przełamywać. Czułaś, że może rozmowa z blondynką choć trochę Ci pomoże. Może doradzi Ci coś z jej punktu widzenia.

 - Zamieniam się w słuch – przyznała, patrząc na Ciebie wyczekująco.

 - To Zbyszek.

 - Bartman? Tak jakoś czułam od tego ostatniego spotkania, że coś macie się ku sobie, a od Karola wiem, ze Wy to się chyba znacie z Rzeszowa, co nie?

 - No tak. Ale możesz Karolowi nic nie mówić? Bo oni się kumplują i wiesz…

 - Wiadomo, masz to jak w banku. Karol to papla, głupia bym musiała być, gdybym mu powiedziała – wywróciła oczami. – To co, w Rzeszowie tak między Wami zaiskrzyło?

 - Można tak to ująć – stwierdziłaś i w skrócie opowiedziałaś Oli całą historię. Słuchała w skupieniu, a na końcu wydawała się być mega zdziwiona. Byłaś gotowa teraz na niezbyt przyjemne epitety pod swoim adresem. Nic takiego jednak nie miało miejsca.

 - Rany, nieźle poplątana historia – przyznała. – Ale dalej się kochacie. To widać gołym okiem.

 - Nie wiem, co On czuje, ale wiem, że na Jego miejscu nie chciałabym mnie znać – westchnęłaś. – Zachowałam się okropnie.

 - Każdy popełnia błędy – spojrzała na Ciebie ze współczuciem. – Ale los dał Wam szansę go naprawić. Gdybym wtedy Cię znała, to pewnie nawrzeszczałabym na Ciebie, że powinnaś mu się przyznać, że masz narzeczonego, a nie uciekać. Czemu właściwie zrobiłaś tak, a nie inaczej?

 - W sumie nie wiem. Ze strachu chyba. Miałam straszne wyrzuty sumienia i chyba w ten sposób chciałam się ukarać, bo bez Niego strasznie ciężko mi było.

 - I przy okazji ukarałaś też Jego. Na pewno za Tobą tęsknił tak samo, jak Ty za Nim.

 - Powiedział mi, że nie potrafi mnie znienawidzić, więc mam jakąś tam małą nadzieję – przyznałaś nieśmiało.

 - Wiesz co? Czuję, że to wesele będzie idealną okazją żebyście się na nowo do siebie zbliżyli. A ja Ci pomogę się do niego przygotować.

 - Bardzo Ci dziękuję – uśmiechnęłaś się ciepło.

 - Nie ma sprawy – machnęła ręką. – Dopijaj kawę i lecimy dalej. Trzeba znaleźć to cudo, które zwali Bartmana z nóg!

Zaśmiałyście się obie. Teraz czułaś, że los postawił Ci na drodze osobę, która rzeczywiście zasługuje na miano Twojej przyjaciółki. Byłaś wdzięczna Oli, że tak normalnie zareagowała, słysząc Waszą historię. W dodatku chce Ci pomóc odzyskać siatkarza. Być może w chwili zwątpienia Tobą wstrząśnie żeby dodać Ci energii do działania. Póki co plan był prosty – chciałaś pięknie wyglądać na weselu Jacka, żeby spodobać się Zibiemu.

Przez kolejną godzinę obeszłyście jeszcze kilka sklepów. Byłaś już całkowicie zrezygnowana, bo nic nie przykuło Waszej uwagi na tyle żeby to kupić. Kiedy miałaś już przyznać na głos, że to bez sensu i chcesz wracać do Bełchatowa zauważyłaś Ją. Przystanęłaś w miejscu, a Twoje oczy przypominały pięciozłotówki. Ola zauważyła Twój dziwny stan i próbowała zlokalizować punkt, na którym utkwił Twój wzrok i po chwili go odnalazła.

 - Myślisz o tym samym, co ja? – spytała zdziwiona.

 - To ta! – uśmiechnęłaś się i jak na skrzydłach pognałaś do odpowiedniego sklepu. Miałaś niezwykłe szczęście, bo sukienka z wystawy (link) była ostatnią w dodatku w Twoim rozmiarze. Chyba wreszcie los się do Ciebie uśmiechnął. Ola wręcz wepchnęła Cię do przymierzalni i co kilka sekund pytała, czy już jesteś gotowa. Założyłaś strój delikatnie na siebie, jakby bojąc się, że ją zniszczysz. Czułaś się w niej bardzo wygodnie i tak… pięknie. Sukienka idealnie podkreślała Twoje kobiece kształty. Wiedziałaś, że znalazłaś to czego chciałaś. Wpatrywałaś się w odbicie niczym zahipnotyzowana.

 - Mam dość! Wchodzę! – usłyszałaś zniecierpliwioną blondynkę, która odsłoniła zasłonkę od Twojej kabiny. Od razu otworzyła szeroko oczy, a Ty z nieśmiałym uśmiechem odwróciłaś się w Jej stronę.

 - O kurwa… - wyrwało się jej. Pierwszy raz słyszałaś z jej ust przekleństwo. – Ona jest stworzona dla Ciebie!

 - Tak myślisz?

 - Majka, wyglądasz w niej jak księżniczka!

 - Nie wiem, czy aż tak, ale bardzo mi się ona podoba – przyznałaś, ponownie wpatrując się w swoje odbicie. Ola położyła Ci ręce na ramionach.

 - Widzisz tę laskę w lustrze? – głową wskazała na Twoje odbicie. – Ona na nowo zawróci w głowie Zbigniewowi Bartmanowi. Uwierz mi.

Uśmiechnęłaś się pod nosem. Chciałaś żeby słowa blondynki się sprawdziły.

__________________

Wybaczcie, że tak późno, ale nie miałam dziś kompletnie czasu.
Pozdrawiam ;*

KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ