Rozdział 16

Nie spałaś prawie całą noc. Nerwowo chodziłaś z okna do okna w całym mieszkaniu. Marek nie odbierał Twoich połączeń, aż w końcu wyłączył telefon. Martwiłaś się o niego. Był sam w nocy w obcym mieście. To nie było zbyt dobre połączenie. Odchodziłaś wręcz od zmysłów. A jeśli coś mu się stało? Nie darowałabyś sobie tego. Obwiniałaś się o jego złość. Niepotrzebnie na niego naskoczyłaś. Zamiast go wysłuchać, to wyciągnęłaś szybko wnioski tak jak Twoi rodzice. Byłaś straszną siostrą. Powinnaś go wspierać, spróbować zrozumieć, wysłuchać, a Ty jak zwykle nie umiałaś wywiązać się z podstawowych zadań, które należą do starszej siostry.

Około 4 nad ranem w końcu usłyszałaś ruch klamki. Szybko znalazłaś się w przedpokoju. Marek wrócił, ale aż dziwne, że o własnych siłach. Śmierdziało od niego alkoholem na kilometr. Skrzywiłaś się, widząc go w takim stanie.

 - Gdzie Ty byłeś? Wiesz jak się martwiłam? – podeszłaś do niego i pomogłaś ściągnąć mu kurtkę, bo sam sobie nie mógł poradzić. Zastanawiałaś się, jak on w ogóle się tu dostał.

 - Odstresować się chciałem – wymamrotał.

 - Jesteś całkowicie zalany – westchnęłaś. Pomogłaś mu dojść do salonu, gdzie czekała na niego rozłożona kanapa z pościelą. Od razu padł na łóżko jak nieżywy. Ściągnęłaś mu buty i spodnie. Po chwili usłyszałaś jak chrapie. Odłożyłaś jego ubrania na fotel i zgasiłaś światło. Poszłaś w końcu do swojej sypialni i mogłaś pospać choć kilka godzin. Wiedziałaś, że rano będziesz się czuła równie źle jak on, bo od jakiegoś czasu się nie wysypiasz, przez co przypominasz ranem zombie.

Rano wstałaś około 9. Oczywiście nie czułaś się najlepiej z tego powodu. Niechętnie wstałaś i wyszłaś z pokoju. Od razu odrzucił Cię unoszący się w powietrzu zapach alkoholu. Otworzyłaś okno w salonie. Marek spał jak zabity. Westchnęłaś, kręcąc głową. Obwiniałaś się o to, że się tak załatwił. Ogarnęłaś się szybko w łazience i postanowiłaś iść do osiedlowej piekarni po świeże pieczywo. Nie minęło 5 minut, a już byłaś z powrotem. Marek dalej spał. Przygotowałaś mu kanapki, a butelkę wody mineralnej postawiłaś koło łóżka. Sama z kubkiem kawy usiadłaś na kuchennym blacie koło okna. Obserwowałaś w ciszy miasto, popijając co jakiś czas czarny napój. W głowie układałaś sobie jak przeprosić brata, że tak szybko go osądziłaś.

Twoje rozmyślania przerwało jego pojawienie się w kuchni. Wyglądał jak siedem nieszczęść, albo i gorzej.

 - Dzięki za wodę – powiedział cicho i wyrzucił pusta butelkę do kosza.

 - Zrobiłam Ci śniadanie – przyznałaś, głową wskazując na stół.

 - Zaraz zjem, tylko wezmę prysznic.

Znów zniknął z Twojego pola widzenia i po chwili słyszałaś tylko lejącą się wodę pod prysznicem. Póki co było między wami trochę sztywno, ale nie dziwiło Cię to. Musiałaś jakoś załagodzić te napięte relacje. Chciałaś wykorzystać ten wolny dzień pożytecznie, czyli przeprosić Marka i choć trochę poprawić wasze relacje, bo zaniedbałaś go odkąd wyjechałaś ze Szczecina.

Z niezbyt dobrym humorem wstałeś rano z łóżka. Pocieszało Cię, że tym razem przynajmniej nie masz kaca. Na trening i tak Ci się nie uśmiechało iść, a tym bardziej później na masaż do Majki. Nadal byłeś zły na nią oraz na siebie, że ponownie dałeś się wkręcić. Czułeś się jak ofiara losu. Postanowiłeś jednak na treningu dać z siebie wszystko i choć na te 3 godziny wyrzucić wszystkie inne myśli z głowy. Liczyła się tylko siatkówka. W końcu niedługo czekał Was ważny mecz z ZAKSĄ. Musiałeś być w formie, bo to na Twoich barkach miał w głównej mierze spoczywać atak Skry.

Twoje postanowienie przyniosło efekt. Skupiłeś się w 100 % na treningu, za co dostałeś pochwałę od trenera. Czułeś się też lepiej. Wysiłek fizyczny jednak potrafił poprawić Ci humor. Może nie tryskałeś szczęściem na prawo i lewo, ale było lepiej, niż dzień wcześniej.

 - Na koniec jeszcze mam dla was informację – rzucił Falasca, gdy mieliście się już zbierać do wyjścia z Sali. Spojrzeliście na niego z uwagą. – Dzisiaj Majki nie ma w pracy, więc tylko nogi do zimnej wody i do domu odpoczywać.

Nie wiedząc czemu trochę Cie ta informacja zmartwiła. Majka nigdy bez powodu nie brała wolnego w pracy. Zacząłeś mimowolnie zastanawiać się, czy coś się stało? Mimo całej złości, którą odczuwałeś na myśl o tym, co Ci zrobiła, to bałeś się, że może ma jakieś problemy, może coś się stało, albo zachorowała.

 - Co Ty taki zamyślony? – Karol pomachał Ci ręką przed twarzą i dopiero wtedy zrozumiałeś, że środkowy coś do Ciebie mówił.

 - Co? Nie, nic – wzruszyłeś ramionami i upiłeś łyk wody mineralnej.

 - Jasne, nic – pokręcił głową niedowierzająco. – Też się zastanawiasz czemu Majki nie ma?

 - Jej sprawa. Nie interesują mnie jej problemy – skłamałeś.

 - Ta, wmawiaj sobie. To, że jesteś na Nią zły nie znaczy, że przestałeś się Nią przejmować – stwierdził, krzyżując ręce na piersi. Jak zwykle trafił w punkt.

 - Może i tak, ale co z tego. Muszę przestać o Niej myśleć.

 - A nie możesz z Nią porozmawiać? Gadałem z Olką i ona też tak uważa. Zbyszek, jak będziesz Ją teraz ignorował, to Ona nawet nie będzie wiedziała dlaczego.

 - I co, może Jej jeszcze przykro będzie? – prychnąłeś poddenerwowany. – Ona jakoś nie myślała, że mi też może być przykro, jak się dowiem, że kręciła z kimś na boku, a do mnie robiła słodkie oczka.

 - Dalej ciężko mi w to wszystko uwierzyć – westchnął, kręcąc głową i ruszył pod prysznic. Przynajmniej sobie poszedł i miałeś chwilę spokoju od jego gadania na temat Majki. Byłeś uparty, nawet bardzo. Dlatego nie chciałeś go słuchać, mimo że był Twoim przyjacielem. Patrzył na tą sytuację obiektywniej, ale do Ciebie jego słowa nie trafiały. Mógł na Ciebie nasłać też Olę, ale też nic by nie wskórała. Wolałeś żyć w swoich tezach, które sam stworzyłeś. Ale czy to jest dobra droga, panie Bartman?

Jakoś udało Ci się przeprosić i udobruchać brata. Stwierdził, że jego też za bardzo poniosło, a to że poszedł i się upił, to już w ogóle było głupotą. Postanowiłaś wstawić się za nim u rodziców, ale póki co chciałaś spędzić z nim miło dzień. Wybraliście się na miasto. Byliście w galerii, kawiarni, na pizzy i przeszliście z buta chyba pół miasta. Mieliście szczęście, że była ładna pogoda. Aż dziwne, że w listopadzie może być prawie 10 stopni i słońce. Wróciliście zmęczeni wieczorem do mieszkania. Cieszyłaś się, że tak dobrze wam się rozmawiało. Dowiedziałaś się co u niego słychać, a on co u Ciebie. Przyznałaś się mu, że odnowiłaś kontakt ze Zbyszkiem i Marek, tak jak wszyscy, życzył Ci powodzenia w odzyskiwaniu Jego zaufania. On natomiast uznał, że na miłość ma jeszcze czas i póki co żadnej dziewczyny nie ma na oku. Może to i lepiej? Przez miłość się głównie cierpi. Lepiej żeby nie sprawdzał na sobie jak boli złamane serce.

______________________

Strasznie mi smutno, że Naszym chłopakom nie uda się zdobyć medali IO. Poświęcili naprawdę dużo i przeszli najdłuższą drogę ze wszystkich drużyn, aby być w Rio. Już za to powinni mieć pewny półfinał... wolę nie myśleć, co teraz mają w głowach :/
Chłopaki, jesteśmy z Wami!
Pozdrawiam ;*