Rozdział 1

Wstajesz i jak co rano kierujesz swoje kroki do łazienki. Spoglądasz na odbicie w lustrze i jak zawsze widzisz tą samą twarz. Nienawidzisz Jej najbardziej na świecie, ale niestety musisz z nią żyć. Wzdychasz i wykonujesz poranną toaletę. Narzucasz na siebie coś, co akurat było pod ręką (link). Był początek września, a temperatura na zewnątrz była dość wysoka, jak na ten miesiąc. Spakowałaś najpotrzebniejsze rzeczy do torby, zjadłaś śniadanie i wyszłaś z małego mieszkania. Wsiadłaś w autobus i skasowałaś bilet. Od kilku miesięcy odkładałaś pieniądze na samochód. Dochodziły jeszcze oszczędności, które Ci zostały po odwołaniu ślubu. Jeszcze chwila  i skończysz przemieszczanie się publicznym transportem, którego tak nie znosisz. Wysiadłaś na przystanku, który znajdował się przed samą halą Energią. Westchnęłaś głęboko. Bałaś się tego dnia odkąd dowiedziałaś się pewnej rzeczy. To dziś miał dołączyć do klubu nowy zawodnik. Dowiedziałaś się tego po meczu w Łodzi i nie potrafiłaś normalnie funkcjonować. Znowu los postawił Was na swojej drodze. Nie mogłaś rzucić pracy marzeń i znowu uciec. Musiałaś się z tym zmierzyć, choć wiedziałaś, że łatwo nie będzie, a Twoje serce zamiast się goić będzie się bardziej łamało.

Idąc do swojego małego królestwa napotkałaś kilku siatkarzy, którzy wychodzili z szatni. Przywitali Cię promiennymi uśmiechami, które Ty odwzajemniłaś. Przez to ostatnie pół roku zdążyłaś do perfekcji opanować sztukę udawania szczęśliwej i radosnej. Wszyscy myśleli, że jesteś wiecznie uśmiechnięta i wesoła. Szkoda, że prawda była zupełnie inna.

Weszłaś do gabinetu i postawiłaś torebkę na biurku. Zaczęłaś sobie robić kawę, bo w domu nie zdążyłaś wypić. Na początku odwiedził Cię Wojtek, który dał Ci połowę kart do uzupełnienia. Tylu zawodników, że w pojedynkę nie dałby rady, a to przecież nie było trudne.

W końcu zakończył się trening. Byłaś cała zdenerwowana, ale starałaś się tego nie pokazywać. Siatkarze wchodzili na krótki masaż po kolei. Za każdym razem, gdy otwierały się drzwi serce biło Ci szybciej. W końcu jednak stanęłaś twarzą w twarz z brunetem. Był ogromnie zaskoczony, że Cię widzi. Przełknęłaś ślinę.

 - Cześć, Zbyszek – powiedziałaś cicho.

Byłeś w takim szoku, że ciężko było Ci cokolwiek powiedzieć. Ta scena przypominała bardziej sen. Przychodzisz do fizjoterapeuty w nowym klubie i okazuje się, że jest nim Ona. Wiedziałeś, że ktoś Ją kiedyś doceni, bo jest dobra w tym, co robi. Nie sądziłeś jednak, że spotkacie się i będziecie razem pracować.

 - Pracujesz tu? – wydukałeś w końcu. Kiwnęła nieśmiało głową. Wyglądała na zagubioną. Nie była już tą pewną siebie dziewczyną, która tak dokładnie owinęła Cię wokół palca.

 - Wiem, że nie uśmiecha Ci się praca ze mną, ale zachowujmy się… normalnie – powiedziała. – Pracujemy razem, więc nie powinniśmy mieć złych stosunków.

Przytaknąłeś. Milcząc, położyłeś się na kozetce i dałeś się Jej masować. Przeszedł Cię przyjemny dreszcz, gdy Jej delikatne dłonie dotykały Twojego ciała. Pół roku tego nie czułeś i teraz dotarło do Ciebie, jak za tym tęskniłeś. Wiedziałeś jednak, że nie jest to już możliwe.

Te kilka minut przeleciało bardzo szybko. Cały ten czas wpatrywałeś się w Jej odbicie w lustrze, które wisiało naprzeciwko. Była bardzo skupiona i wykonywała starannie to, co do Niej należało. Niewiele się zmieniła. Trochę włosy Jej urosły, ale oprócz tego była dokładnie taka sama, jak pół roku temu. Jedynie Jej oczy były inne. Nie było w nich tych radosnych iskierek, które sprawiały, że wariowałeś. Teraz był w nich smutek. Byłeś strasznie ciekawy, dlaczego, ale przecież Jej nie spytasz. Wtedy zauważyłeś coś ważnego. Na Jej dłoni nie było obrączki. Ściągnęła do pracy? Ale po co? Czemu Jej nie nosi? Specjalnie to zrobiła? Nawet nie wie, ile wątpliwości zasiała w Twojej głowie.

Po skończonym masażu wstał i wyszedł, rzucając krótkie ‘cześć’. Odetchnęłaś. Pierwsze spotkanie mieliście za sobą. Tylko, co będzie dalej? Nikt nie mógł Ci na to pytanie odpowiedzieć. Czas pokaże. Spędziłaś w pracy jeszcze godzinę i ‘’obsłużyłaś’’ już wszystkich. Spakowałaś się więc i wyszłaś z hali. Nie spodziewałaś się, że On będzie na Ciebie czekał.

 - Porozmawiamy? – spytał.

 - O czym? – nerwowo poprawiłaś torebkę na swoim ramieniu.

 - Nie sądzisz, że należą mi się jakieś wyjaśnienia? – skrzyżował ręce na piersi. Westchnęłaś głęboko i spuściłaś wzrok.

 - Tutaj chcesz rozmawiać?

 - Możemy iść do jakiejś kawiarni – wzruszył ramionami. Poszliście zatem do Twojego ulubionego miejsca w Bełchatowie. Zamówiliście po kawie. Milczeliście. Nie wiedziałaś, czy masz zacząć i jak.

 - Więc? – spytał, przerywając w końcu krępującą ciszę.

 - Przepraszam, że Cię oszukałam i zamiast porozmawiać, to napisałam na kartce. Wiem, że mnie teraz nienawidzisz… - powoli zaczynały Cię piec oczy.

 - Chcę tylko wiedzieć, dlaczego ze mną nie porozmawiałaś?

 - Bałam się – szepnęłaś.

 - Zmieniłaś się – pokręcił głową. – Moja Maja nie bała się rozmawiać. Ale może ja Cię tak właściwie nie znałem?

 - Zbyszek – spojrzałaś na niego. – Wiem, że powinnam Ci powiedzieć, że mam narzeczonego, ale bałam się, że to wszystko zniszczy. Zdradziłam go świadomie. To była jedyna kwestia, w której zawsze byłam szczera: kochałam Cię.

Milczał przez chwilę. Zapewne zastanawiał się, co takiego mógłby Ci odpowiedzieć.

 - Gdybyś mnie naprawdę kochała, to byłabyś ze mną szczera – wbił w Ciebie wzrok. Bolało Cię to. Łzy zaczęły powoli spływać po Twoich policzkach.

 - Kochałam i nie chciałam Cię stracić. Dlatego nie powiedziałam Ci wszystkiego – otarłaś policzki, ale łzy ciekły dalej.

 - Nie chciałaś stracić? – prychnął. – Zostawiłaś mnie bez słowa i poszłaś sobie wziąć ślub z innym. To jest według Ciebie miłość?

 - Nie wzięłam z nim ślubu. Nie mogłabym być z kimś, kogo nie kocham – przyznałaś.

 - W takim razie trzeba było mi to wszystko wyjaśnić. Skoro postanowiłaś nie brać z nim ślubu, to czemu nie chciałaś być ze mną? Sorry, Majka, ale ja nic nie rozumiem – pokręcił głową. Nie dziwiłaś się Mu, że nic nie rozumie, bo sama do końca nie wiedziałaś

 - Nie potrafiłam i w sumie dalej nie potrafię spojrzeć Ci w oczy – spuściłaś głowę, a słone łzy zaczęły kapać, tworząc plamy na twoich spodniach. – Lepiej będzie, jak już pójdę.

Wstałaś z krzesła i wręcz wybiegłaś z budynku. Wybiegł jednak za Tobą, czego się nie spodziewałaś. Złapał Cię za rękę i zmusił do odwrócenia się. Nie widziałaś Go dokładnie, bo łzy zamazywały Ci obraz. Jego duże dłonie otarły Ci policzki. Byłaś zaskoczona Jego zachowaniem, a najbardziej tym, że Cię tak po prostu przytulił.

 - Przepraszam, Zibi – wyszeptałaś mu w koszulkę. – Nienawidzisz mnie teraz.

 - Nie potrafię Cię znienawidzić – przyznał.

 - A powinieneś – pociągnęłaś nosem.

 - Jeśli chcesz, to możemy zachowywać się tak, jak na początku. Zwykli znajomi po prostu.

 - Chcesz? – spojrzałaś na niego zdziwiona.

 - Więcej zaproponować Ci nie mogę.

Skinęłaś głową. Nie sądziłaś, że tak po prostu będzie chciał z Tobą rozmawiać i zachowywać się, jak gdyby nigdy nic. Bałaś się, ze Cię nienawidzi, bo pewnie wielu na Jego miejscu tak by właśnie zrobiło. Ale nie On. Twój Zbyszek nie był jak wszyscy. Był wyjątkowy. Podziwiałaś Go za to. 

__________________________

No to startujemy! Rozdziały będą pojawiać się co tydzień. Wiem, że krótkie, ale szczerze to takie dużo szybciej mi się pisze i może dlatego ostatnio tyle dla niego poświęciłam czasu ;) Mam nadzieję, że Wam to nie przeszkadza. Zapewne będziecie pytać, czemu Majka rozstała się ze Zbyszkiem, choc i tak chciała odwołać ślub, ale spokojnie, wszystko zostanie wyjaśnione. Chcę w tym opowiadaniu dużą rolę przyłożyć do psychiki bohaterów i pierwszy raz piszę bloga z perspektywy obojga, więc wybaczcie mi jakieś niedociągnięcia, bo dopiero się tego uczę :D
Pozdrawiam ;*